Con emoción, agradecido e entusiasmado pola charla que tiña por diante, Luís Miguel Domínguez, o reputado divulgador ambiental e creador de innumerables documentais, abriu a oitava sesión do XI Seminario de Comunicación Social e Cooperación Internacional. Por diante teriamos catro horas de medio ambiente, debate inspirador e comunicación na súa máis pura acepción.
“Eu son un militante da natureza, e a través da comunicación, algo que me apaixona, exerzo esa militancia”. O seu forte compromiso, algo que lle acompañou sempre, é o motivo principal que lle levou a enrolarse en numerosos proxectos, desde audiovisuais ata de cooperación en favor dos cambios políticos que melloren a vida dos animais. Un deles, en marcha actualmente, é o do Lobo Marley, “un novo lobo radiomarcado chamado así polo seu longo pelo que morreu cribado a tiros no Parque Nacional dos Picos de Europa, co beneplácito dos funcionarios que o xestionan”.
Desde a asociación velan polos dereitos dos lobos, pola súa supervivencia e loitan contra o estigma que rodea á especie, tida en conta moitas veces como un problema para o ser humano. “A do lobo é unha especie inxustamente perseguida, que ata hai poucos meses, en febreiro, estivo fóra da protección gobernamental”. Pero moitas Comunidades Autónomas estiveron en contra, por exemplo, sen ir máis lonxe, Galicia.
Domínguez, volvendo á comunicación, deixou escapar que está a traballar nun novo proxecto, un centrado no Estreito de Bering e en Alaska. Alí, segundo contou o relator, as hienas manchadas ameazaban a aqueles primeiros seres humanos que ousaban atravesar o estreito, cando este conxelábase, para poboar o continente americano. “Moitos daqueles que se aventuraron a cruzar faleceron alí mesmo, polos ataques destes animais, ata que o ser humano faise acompañar polo lobo, só así é capaz de protexerse”. Estes acontecementos, que vai debuxando o relator coas súas palabras, “uniu ao homo sapiens e ao canis lupus, nun pacto sacro que acabaría nunha proveitosa convivencia para ambos”. “O lobo faise lobo cazando, se ten a comida ao alcance da súa man, faise can”.
O relator denunciou que, tras os ataques ao lobo por parte dos gandeiros, existe unha lóxica científica. “Estamos diante dunha terra que perdeu ás súas especies, hoxe só existen especies foráneas entre o gando galego. Onde están, por exemplo, as vacas cachenas? A elas os lobos nin se lles achegan, saben que poden saír coa espiña rota ou mutilados para sempre diante deses maxestosos cornos que gastan os exemplares deste animal autóctono dos campos galegos”.
Logo de facer unha crítica ao xornalismo actual e as redes sociais, lembrou os tempos nos que sentaba á beira de Iñaki Gabilondo, en Hoy por hoy, en fronte dos micrófonos amarelos da Cadena SER. “Nunca me puxo nin unha coma máis, nin unha menos: sempre me dixo que el, e todos os oíntes, simplemente escoitaríanme, ao meu e ao discurso que levaba e levo comigo”. Domínguez tiña, naqueles anos, unha xanela no prime time radiofónico a nivel estatal, “pero hoxe en día non existe unha sección en ningún dos grandes medios de comunicación que aborden o tema da ecoloxía, do medio ambiente; fixérona desaparecer”.
“Humanizar as problemáticas é clave”, sentenciou o relator, para conseguir que a crónica ambiental sexa atractiva e volva así ao debate público. “Rigor científico sempre no fondo, pero tamén emoción nas formas, necesitamos ser emocionalmente potentes para chegar á xente”. Exemplificouno Domínguez na desaparición futura da cidade de Venecia pola subida do nivel do mar ou nos incendios forestais tan comúns en Galicia “e que deben ser contados a través de historias humanas, non contando hectáreas queimadas en campos de fútbol, iso son cifras que se difuminan, non como a linguaxe das persoas”. O máis importante, segundo sinalou Luís Miguel Domínguez, é “entrar dun modo diferente á información, coa vosa maneira de observar”.
Logo da charla, do discurso tan pausado como clarificador, chegaron as anécdotas dunha carreira tan dilatada como a do noso relator de hoxe. Cando foi preguntado pola súa peor experiencia no mundo do traballo, Domínguez sorprendeu cunha anécdota en Valencia, no piso dun odontólogo que lle permitiu gravar desde a súa xanela uns estorniños. Nada estraño, en principio, ata que o doutor pediulle que vise unha presentación de “polo menos, mil diapositivas” que preparara para un congreso de estomatoloxía: “colleume de sorpresa, pero o doutor díxome que quería que as vise porque eu, ao ser director documentalista, algo sabería do asunto”. Elixiu esa anécdota, pero contou outras, algunha delas na Selva Amazónica, onde non estivo lonxe da morte cando conviviu cos perigosos animais e con algunhas tribos indíxenas.
“A este país fáltalle amor, fáltanlle persoas que fagan os seus proxectos desde o corazón, coa paixón que iso conleva”. Pechou así, cun colofón de aire fresco, a súa sesión Luís Miguel Domínguez. Inspirador desde o principio, emocionante ata o final, o mestre deixou a través dunha proximidade inigualable a súa pegada no Seminario de Comunicación Social e Cooperación Internacional, coma se do lobo no seu monte tratásese.
Comentarios recentes